کد مطلب:8109 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » احكام

دختري با پسري يك بار در حد لمس و چند ماه به صورت تلفني ارتباط داشته، بعد پشيمان شده و توبه نموده است. هرگاه وقايع آن زمان را به خاطر مي آورد. براي او رنج آور است. آيا توبه اش پذيرفته ميشود و گناهش بخشيده شده است.

خواهر گرامي! از اعتماد شما تشكر ميكنيم. دوران كودكي، دوران وابستگي همه جانبه است و دنياي نوجواني، دنياي شگفت انگيز و پر قوه اي است. دوران شكوفا شدن روحية استقلال طلبي و بزرگ منشي و خود بزرگ بيني. دوراني كه ساختار روحي و معنوي آنان دم به دم در معرض امواج حوادث، متلاطم و متغير است.

دوران جواني، زمان شكل گيري شخصيت انساني است. اين دوران با ناپختگي هاي فراوان همراه است. فقدان تجربة لازم، صافي و صداقت دروني آن ها، موجب گشته هزاران نفر از آنان فريب ديو نفس اماره را بخورند و به ناهنجاري هاي رفتاري و تزلزلهاي اخلاقي و اعتقادي گرفتار شوند.

در اين ميان كساني كه از خمير ماية تربيت خانوادگي صحيحي برخوردارند و داراي بينش و درايت مطلوبي هستند، سرانجام، دير يا زود، خود را پيدا مي كنند و به اصل فطرت و خويشتن خويش باز مي گردند. بازگشتن كه اگر قدر آن را بدانند و آگاهانه در مورد آن تصميم بگيرند و عمل كنند، محبوب خدا ميشوند: إنّ الله يحب التّوابين.[1] آن كس كه محبوب خدا گردد، خدا همة گناهان و آلودگي هاي وي را مي بخشد و او را مورد عفو و عنايت خاص قرار ميدهد.

و هو الّذي يقبل التوبه عن عباده و يعفوا عن السيّئات؛[2] و او است كه توبة بندگانش را ميپذيرد و از گناهان شان در مي گذرد.

جوان عزيز! چه زود به ارزيابي و شناخت خويش همت گماشتي و بر خود فائق آمدي و به خطوط هندسة راه چرا زيستن و هدف از زندگي چيست، معرفت پيدا كردي. اين حال خوش و تداوم راهِ خود شناسي را از دست مده. بدان كه حقيقت توبه، پشيماني است و علامتش، آه و اندوه و حسرتي است كه جانش را فرا مي گيرد و از خوف و بيم آثار گناه رنج مي برد.

تا آن سوز و اندوه و اين خوف و بيم بر جان كسي نيفتد، توبة كامل حاصل نشده است.

در ساية چنان سوز دروني است كه آثار هلاكت بار معصيتاز قلب و روح زدوده ميشود، و دل، صاف و رقيق مي گردد و گناهكار مشمول سخن پيامبر اكرم(ص) ميگردد كه فرمود: التائب مِن الذنب كمن لا ذنب به؛ توبه كنندة از گناه مثل كسي است كه هيچ گناهي را مرتكب نشده است.

وقتي سوز و اندوه و پشيماني، دل را فرا گرفت، شيريني گناه به تلخي مبدل ميشود، به گونه اي كه هرگاه به ياد گناه مي افتد، خاطرش آزرده و دچار عذاب روحي و وجدان مي گردد. چنين حالتي، نشانة توبه و بازگشت انسان به خدا و لطف و رحمت خاص حضرت حق به گناهكار است.

يكي از پيامبران براي قبول توبة فردي از بني اسرائيل به درگاه خدا شفاعت كرد و از خداوند خواست او را بيامبرزد، وحي رسيد: به عزت خداوندي من سوگند! اگر همة اهل آسمان ها و فرشتگان (علاوه بر اهل زمين) در حق وي شفاعت كنند، او را نخواهيم آمرزيد! (زيرا شيريني گناه هنوز در دل او است و صحنه و خاطرة گناه براي او لذت بخش است).

بنابراين رنج آور بودن ياد گناه، نشانة آن است كه مشمول لطف و رحمت الهي است.

اين حال را غنيمت بشماريد، و براي هميشه دامن از گناه بشوييد تا عنايت حق تعالي تداوم ياد و بيشتر گردد. البته با يادآوري گناه موجب آزار بيشتر خود شود. خوب است خاطره گناه را از ذهن خود پاك نماييد و تنها درسي را كه از گذشته گرفته ايد، در ياد داشته باشيد تا دوباره به سوي گناه و گناهان ديگر نرويد.

[1]بقره (2) آية 222.

[2]شوري(42) آية 25.